Waarom vermoeide moeders toch zo laat opblijven

Vanmorgen ben ik rond 5.30 uur opgestaan. Ik doe dat vijf dagen per week, zodat ik mijn zoon naar de kinderopvang en mijn dochter naar school kan brengen voordat ik me om 7.30 uur op mijn werk meld. Maak je geen zorgen, ik begin al met koffie voordat ik het huis verlaat.

 

Van maandag tot vrijdag

Als ik op mijn werk aankom, neem ik nog een kopje koffie en ben ik vervolgens acht uur op mijn werk bezig met zaken die niets te maken hebben met het opvoeden van mijn gezin. Ik klok uit op het moment dat mijn dienst eindigt, haast me om de kinderen op te halen en begin met het eten zodra we thuiskomen.

De maaltijd wordt vaak opzij geschoven, omdat het geen kipnuggets of iets met gegrilde kaas is. En de meeste tijd wordt gespendeerd aan het onderhandelen met de kinderen over een paar happen groene bonen. Uiteindelijk bereiken de kinderen en ik een compromis en gaan we vervolgens ruzie maken over baden in plaats van koude groene bonen.

Mijn huis is meestal een bende!

Potten en pannen staan in de gootsteen en er zitten vlekken op het aanrecht. Op elk willekeurig moment liggen er minstens twee ladingen wasgoed op de bank – of de ‘wasbank’, zoals de kinderen het noemen. Stiften zonder dop bezaaien de ruimte onder de eettafel en verdwaald speelgoed ligt in de gang. Na een aantal jaren van zorgvuldig oefenen, heb ik geleerd om door dit gevaarlijke terrein te navigeren, hoewel de onderkant van mijn voeten regelmatig nog trappen in een venijnig stukje speelgoed.

Ik ben geen sloddervos, integendeel zelfs. De chaotische toestand van mijn huis is het resultaat van een druk gezin en een moeder die deze waanzin niet helemaal kan bijhouden. Ik heb op de harde manier geleerd dat het continu schoonmaken en opruimen een uitzichtloze strijd is die me alleen maar chagrijnig maakt. Troep vermenigvuldigt zich als konijnen wanneer je kinderen in huis hebt.

Hoewel ik constant in beweging ben, bereik ik heel weinig tussen badtijd en bedtijd. Ik help een snikkend kind naar een vermist bibliotheekboek te zoeken, ik ruim de borden en probeer een naakte peuter het bad in te jagen.

Twintig vragen en nog meer slokjes water later, de kinderen slapen eindelijk. Op dit punt ben ik half dood, een levende zombie. Ik ga van kamer naar kamer, verzamel weggegooid ondergoed en voeg ze toe aan de al overvolle wasmand.

Ik weet dat ik naar bed moet gaan. Mijn lichaam snakt naar rust, maar ik ben tot veel later wakker dan alle anderen in huis. Waarom?

Omdat ik een moeder ben en dit mijn enige tijd voor mij alleen is!

Het is een afweging, echt. Je kiest ervoor om te slapen of je kiest voor ‘me time’. Ik kies ‘me time’, zonder twijfel, bijna elke nacht.

Tijdens deze late uren is ons huis volkomen stil. Ik hoor de hond aan mijn voeten ademen, het gekraak en gekreun van het huis en het zoemen van de koelkast. Dit is mijn tijd en ik koester elk moment ervan. Er zijn geen kinderen die aan mijn shirt trekken en om nog een snack vragen. Geen lawaai, geen chaos, alleen ik en mijn gedachten.

Ik zou je graag willen vertellen dat moeders deze tijd besteden aan het doen van alle dingen die ze leuk vinden, maar dat zou niet helemaal waar zijn. Natuurlijk bladeren we op Facebook en Instagram of verwennen we onszelf af en toe met onze favoriete Netflix-serie, maar vaker besteden we deze tijd aan het inhalen.

Ze zeggen dat er niet genoeg uren in een dag zitten, maar moeders kunnen elke laatste druppel van een dag uitknijpen. Het is momenteel 22.30 uur, ik zou moeten slapen, maar ik werk. Als ik hier klaar ben, leg ik de kleren voor morgen klaar. Ik schrijf een boodschappenlijstje, zodat ik onderweg naar huis de boodschappen kan doen. Dan ruim ik de stiften van onder de tafel op, vul een mand met speelgoed in de gang en laad de vaatwasser in, zo stil als ik kan. Daarna trek ik mijn pyjama aan en lees een paar hoofdstukken van mijn favoriete boek. Wanneer de slaap me dreigt weg te slepen, houd ik mijn ogen zo lang mogelijk open, omdat ik weet dat het moment dat ze morgen weer openen, mijn tijd alleen voorbij is en de drukte opnieuw begint.

Natuurlijk ben ik moe. Moeders zijn altijd moe.

Maar ik ben ervan overtuigd dat God daarom koffie heeft gemaakt. Waarom zou iemand anders bruine bonen malen, water door de gemalen bonen laten stromen en het opdrinken? Koffie maakt duidelijk deel uit van zijn plan. Het is gemaakt voor moeders zoals ik.

Ik klaag niet, ik weet dat dit deel uitmaakt van het ouderschapspakket. Er komt een dag dat de kinderen volwassen zijn en de avonden weer rustig zijn. Dan ben ik niet langer de persoon die dwingt om groene bonen te eten en mijn vloer zal redelijk schoon blijven. Ik ga dit niet wazig maken met een vermoeid cliché, waarbij ik je smeek om van elk moment te genieten, omdat ik weet dat het mogelijk is om buitengewoon dankbaar te zijn wanneer je toegeeft dat je uitgeput bent.

Ik ben moe, maar ik ben dankbaar en op een dag zal er genoeg tijd zijn om te slapen.

Bron: Blog her view from home
www.herviewfromhome.com